– Co mi jest? – Wilk podniósł głowę. – Mam dosyć swojej niewdzięcznej roli. Przez nią czuję się taki samotny i nielubiany. Wszyscy uważają mnie za złego, za przestępcę. Nikt nie chce ze mną rozmawiać, zwierzęta i ludzie unikają mnie. Wszystkim się wydaje, że ja tylko czekam, żeby schrupać Babcię i Czerwonego Kapturka, a to nieprawda. Babcia wcale mi nie smakuje, bo jest koścista i żylasta…
– Wypraszam sobie – oburzyła się Babcia. – Staram się dbać o linię. Jeśli ci nie smakuję, to twój problem, poza tym po mnie poprawiasz sobie smak Czerwonym Kapturkiem.
Wilk podniósł się z podłogi.
– Czerwony Kapturek też dba o linię, a ja najchętniej zjadłbym smakołyki, które ma w koszyku i które tak pięknie pachną… – Znowu przysiadł i spuścił głowę. – Wszyscy na mnie psy wieszają, a nikt nie docenia mojej roli – żalił się. – Muszę was połykać, uważając, żeby się nie zakrztusić, potem rozpychacie się w moim brzuchu, aż dostaję wzdęć. A na końcu przychodzi Gajowy i strzela do mnie.
– Przecież wiesz, że strzelam ślepymi nabojami – odezwał się Gajowy, który poczuł się trochę winny. – Ja w ogóle nie umiem strzelać.
Ania pogłaskała Wilka po łbie i zapytała:
– Co mamy zrobić, żebyś poczuł się lepiej?
– Zobaczcie we mnie kogoś więcej niż drapieżnika – odpowiedział Wilk. – Odgrywamy swoje role, a potem każde idzie w swoją stronę. Spotkajmy się kiedyś po bajce, zjedzmy coś razem, porozmawiajmy. Jeśli inni zobaczą, że Czerwony Kapturek, Babcia i Gajowy przyjaźnią się z Wilkiem i nie boją się usiąść z nim przy jednym stole, wtedy będą mnie lepiej traktować.
– Nigdy o tym nie pomyślałem – westchnął Gajowy – a chętnie spotkałbym się przy kawce i czymś słodkim.
– Ja zamiast słodkiego wolałabym sałatkę – powiedziała Babcia, która dbała o linię – ale też chętnie spotkałabym się towarzysko.
– A ja po prostu chciałabym się spotkać i porozmawiać o czymś innym niż nasza bajka. I wszystko mi jedno, co podano by do stołu. W dobrym towarzystwie każda potrawa smakuje – oświadczyła Ania, która wcale nie dbała o linię. Po prostu mogła jeść wszystko i nie tyła.
Malwina, która przysłuchiwała się rozmowie, zaczęła się zastanawiać, czy i ona nie powinna porozmawiać z bohaterami bajki, w której występuje, a szczególnie ze Złą Królową. W zasadzie to ona wcale nie była zła, tylko za bardzo przejmowała się swoim wyglądem. Uważała, że wszyscy dookoła życzą jej, żeby się jak najszybciej zestarzała.
Tymczasem Ania wpadła na pomysł.
– Chodźmy wszyscy na Starą Polanę – zaproponowała. – To centrum lasu i zawsze jest tam wiele zwierząt i ludzi z innych bajek. Usiądźmy sobie w jakimś lokalu, zjedzmy lody, napijmy się czegoś i porozmawiajmy. Niech nas zobaczą i przekonają się, że Wilk nie jest zły i można się z nim przyjaźnić.
– Świetny pomysł! – Babcia klasnęła w ręce.
– A jak ktoś coś powie na Wilka, to powącha prochu z mojej strzelby! – zagrzmiał Gajowy.
– Przecież strzelba jest na ślepie naboje, a poza tym i tak nie umiesz strzelać. – Babcia zaśmiała się.
– No to przynajmniej postraszę strzelbą. – Gajowy nie dawał za wygraną.
– I jak, Wilku? Idziesz z nami? – zapytała Ania.
– Naprawdę chcecie to zrobić? – spytał Wilk, a gdy cała trójka potwierdziła, od razu się rozchmurzył.
Ania zaproponowała Malwinie, żeby zabrała się z nimi, ale ta grzecznie odmówiła.
– Poszukam krasnoludków, a potem przygotujemy przyjęcie i zaprosimy Złą Królową – powiedziała. – I Księcia – dodała, uśmiechając się.
Tak więc Czerwony Kapturek, Wilk, Babcia i Gajowy udali się na Starą Polanę, usiedli przy stolikach i zamówili lody oraz lemoniadę. Zwierzęta i ludzie z innych bajek początkowo spoglądali ze zdziwieniem na Wilka zajadającego lody, żartującego z Babcią, z Czerwonym Kapturkiem i przybijającego piątkę z Gajowym. Po kilku chwilach przestało ich to dziwić, a wielu nawet pozdrawiało Wilka.
Od tej pory czwórka bajkowych bohaterów bardzo się zaprzyjaźniła i spotykała się codziennie na Starej Polanie. Wilkowi nikt już nie dokuczał. Zyskał wielu nowych przyjaciół i przestał czuć się samotny.
Przeczytaj inne Wirtajki:
Strony: 1 2