Mówiąc to, Antoni pociągnął nosem.
– To konfitura – wyszeptał Leoś.
– Konfitura? – zdziwił się ślimak. – Czy to coś do włosów? – dociekał.
– Ależ Antoni! Przecież gospodyni mówiła, próbując, że to jest pycha, więc musi być do jedzenia i z pewnością jest smaczna… – rozmarzył się Leoś.
Jednak zanim zdążyli spróbować konfitury, gospodyni złapała wiadro i ruszyła z nim do drzwi. Antoni zamknął oczy i z całej siły chwycił brzeg naczynia, a Leoś zawisł na swojej pajęczynie. Gospodyni zakręciła wiadrem i chlust! Wylała wodę pod krzak porzeczki. Ukryty w muszli Antoni potoczył się wprost pod drzwi Porzeczkowego Domku. Leoś zawisł na gałęzi, po czym opuścił się z gracją na ziemię i podniósł swoją żółtą czapeczkę.
– Antoni, możesz wyjść. Jesteśmy w domu. Wszystko dobrze się skończyło – powiedział do przyjaciela, zakładając czapeczkę.
Antoni, wciąż drżąc ze zdenerwowania i strachu, nieśmiało wyjrzał ze skorupy. Pająk obrócił przyjaciela tak, by mógł wydostać się ze swojego schronienia.
– Nareszcie – wyszeptał Antoni.
Kiedy przyjaciele rozejrzeli się wokół, nie dostrzegli nikogo na mrówczych ścieżkach. Niestety, wyglądało na to, że mrówki zakończyły już zbiory. Tylko Stoszóstka zamiatał ścieżkę przed wejściem do mrowiska.
– Ech, Antoni, nie udało nam się pomóc… – zmartwił się Leon. – To moja wina. Chciałem zerwać najlepsze owoce – ubolewał.
Ślimak pocieszał przyjaciela najlepiej, jak potrafił:
– Nie przejmuj się, Leosiu. Mimo najlepszych chęci nie wszystko wychodzi tak, jak by się chciało. Poza tym na pewno jutro też będziemy mogli pomóc mrówkom.
Na potwierdzenie swoich słów zagadnął przechodzącego owada:
– Prawda, Stojedenastko?
– Jutro idziemy po ziarno – odpowiedziała mrówka.
– Naprawdę? – ucieszył się Leoś, aż odskoczyła w górę żółta czapeczka.
– Widzisz? Miałem rację – powiedział ślimak i dodał: – Na dziś wystarczy nam wrażeń, Leosiu.
Potem zabrał kolegę do swojego domku na pyszny sok z porzeczek.