Dwie się psiapsióły wzięły do dzieła.
Jedna – z filingiem, porywem serca,
druga rozważniej czyn rozpoczęła,
i żaden spontan, i zero scherza!*
Obie kroiły na własną miarę.
Choć niby duet tworzyły zgrany,
jedna ciągnęła dzieło na ścianę,
gdy druga chciała dążyć od ściany.
Pierwsza – na lewo, druga – na prawo,
jedna – po skosie, druga – poprzecznie.
I tak się wszystko wkrótce zadziało,
że się skłóciły na amen, wiecznie.
Skoro nie zgadza się ze mną druga
– myśli ta pierwsza, zapiekła w gniewie
– niechaj się sama buja i mruga.
Druga udaje, że niby nie wie.
I tak się skończą stare przyjaźnie,
braterstwo, bliskość, trwałe przez lata,
jeśli nie pojmą, że mają rację
jedna i druga, obie – pół świata.
*Pierwotnie scherzo było utworem instrumentalnym (rzadko wokalnym) o charakterze żartobliwym, czyt. skerco.