– Mogę zostać i ogrzewać twój domek, jak długo będzie w nim zimno. W zamian mogę posłuchać historii?
– Jest ich naprawdę dużo. Coś mi się wydaje, Iskierko, że spokojnie będziesz się tu mogła zatrzymać całą zimę!
Po raz pierwszy od wyskoczenia z ogniska uśmiechnęła się naprawdę szeroko.
– Zgoda!
Mysza skoczył po pierwszy z brzegu zapisany liść. Usiedli na podłodze, blisko siebie. Blask pozwolił skrzatowi swobodnie czytać, a ciepło było tak intensywne, że musiał zdjąć płaszcz.
– Dawno temu, w krainie gdzie mieszkali giganci… – zaczął.
***
Mysza miał rację, przez całe swoje życie spisał mnóstwo historii. Te, które poznał w lesie, dotyczyły codziennych spraw zwierząt i mieszkających w koronach drzew duszków oraz figli leśnego licha. Z kolei wiatr opowiedział mu o odległych krainach, duchach osiadłych na szczytach dalekich gór, duchach o brodach z sopli i płaszczach tkanych z delikatnego szronu. O pląsających w głębinach morskich boginkach, z włosami z białej piany. Iskierka słuchała tego wszystkiego zafascynowana. W końcu sama zaczęła snuć historie o wielkim pierwotnym ogniu, którego obraz zachowała w pamięci. Opowiedziała mu o głęboko ukrytym wewnątrz znanego nam świata ogniu, gorącym niczym słońce, którego była maleńką, ledwie zauważalną częścią. Opowiedziała mu o dzikich, wesoło trzaskających płomieniach, wśród których tańczyła razem z tysiącem swych sióstr. A on słuchał z nie mniejszym zainteresowaniem i wszystko spisywał malutkim piórkiem na klonowym liściu.
Z czasem dała się namówić na wychodzenie na zewnątrz. Niektóre mądrzejsze od wron zwierzęta, będące znajomymi Myszy, przekonały się do Iskierki i zrozumiały, że ta nie może podpalić lasu. Odwiedzały ich polne myszki i wiewiórki. Wspólnie się bawili i spędzali czas. Iskierka stała się otwarta i roześmiana. Nocami zaś przysiadała blisko Myszy, gdy ten spał, i ogrzewała jego wątłe ciało. To były dla obojga piękne dni. Dni, które zaczęły zmieniać się w miesiące.