Ta kuleczka cała biała to istota niebywała,
ma ogonek i sterczące cudnie uszka.
Gdy się czegoś będziesz bała, bo nikt nie jest doskonały,
to przytulisz ją do siebie jak poduszkę.
Czarne oczka, czarny nosek, niczym mały lśniący groszek,
pośród bieli na futerku – trzy guziki.
A opuszki – jak bambosze, niby trampki czy kalosze
– cichuteńkie szepty łapek na chodniku.
Ta kuleczka, gdy podrośnie, będzie witać cię radośnie,
gdy się zbudzisz wczesnym rankiem na dzień dobry.
I wyciągnie bezlitośnie cię na spacer – co tam wiośnie*
na trawniku, na podwórku w środku wiosny.
Latem będzie na biwaku bujać z tobą się w hamaku.
bardzo chętnie wskoczy z tobą do jeziora,
na Mazurach czy nad morzem, konsekwentnie w każdej porze
będzie kroczyć twoim śladem do wieczora.
Zimą wpadnie z tobą w zaspę, a po zmroku, zanim zaśniesz,
uspokoi zawieruchy i chłód śniegu.
Będzie chrapać na kanapie, ale najpierw zje kolację,
i zostanie białym cieniem i kolegą.
Wspólne zimy i jesienie, wiosny, lata – nieodmiennie
przejdzie z tobą przez radości i smuteczki.
a z kuleczki postrzeżenie w rok wyrośnie spory pieseł
– wierny kompan na przygody i wycieczki.
*neologizm: wiosną rośnie = wiośnie