****
Rano mama wchodzi do dziecięcego pokoju i rozsuwa zasłony.
– Zosiu, nie martw się, dziadek czuje się znacznie lepiej.
Słysząc dobrą nowinę, Zosia przeciąga się w wygodnym, ciepłym łóżku, uśmiecha tajemniczo i chowa głowę pod kołdrą. Kusi ją, żeby pospać jeszcze parę godzin.
Tego dnia znowu prószy śnieg, otulając dachy domów, ulice i ogrody. Wieczorem, w oknie pokoju na poddaszu widać małą dziewczynkę ślęczącą nad książką.
– Wiesz, Misiu, jedyną rzeczą, jaką dobrze pamiętam, jest to, że musiałam się schylić, przechodząc przez drzwi domku w kształcie łupiny orzecha – szepcze, przerywając czytanie.